Życie to rzeka, a rzeka to życie, długa, kręta, niepozorna taka, rozwidleń w niej pełno, a koryto jedno, u niektórych płytka, czyli brak sensu, lecz nadejdzie dzień z ulewą i nada sensu, u niektórych znów głęboka, dna nie widać, a na dnie i tak jesteś, nic poza sobą nie widzisz. Życie to rzeka, czyli spokojne, ale miejscami jest bardzo rwące, groźne, czasem kamienisty potok, a krople się rozbijają o głazy, to płacz, cierpienie nasze, gdzie niegdzie dno piaszczyste, nie znaczy, że czyste, czasem mułu pełno, a glony wypływają na powierzchnie, a życie, nie życiem się staje. Życie to rzeka, którym intruz może manipulować, próbować bieg zmienić, trucizny dosypać, trzeba się wzburzyć, piane wytworzyć, tak by trwoga go ogarnęła, odczepił się od nas, wiem to nie jest łatwe… Życie to rzeka, ona życie daje, wszystkim wokół tyle radości rozdaje. I wreszcie życie to rzeka, które zawsze wodospadem jest zakończone, co dzień to bliżej niego jes
Gniew
Po pierwsze bardzo podoba mi się wygląd bloga. Taki inny niż wszystkie :) Widzę typ romantyka. Lubię takie klimaty, wiersze. Pisz dużo, bo trening czyni mistrza ^^ Wiersz smutny, ale piękny. Jeżeli mówisz w nim o swoich uczuciach to trzymaj się mocno! Pozdrawiam
OdpowiedzUsuńludziesamotni.blogspot.com
Dziękuję :)
UsuńWow! Głębokie... :)
OdpowiedzUsuńhttp://justlittlewhiner.blogspot.com/
Dziękuję :)
UsuńPiękny wiersz :) Czytając Twojego bloga widzę, że jesteś wrażliwą osobą, bardzo podoba mi się to co tworzysz :)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam i zapraszam do mnie :)
http://mayyflowerblog.blogspot.com/
Bardzo dziękuję za miłe słowa :) napewno zajrzę do Ciebie
UsuńPiękne... daje do myślenia.
OdpowiedzUsuńprzewrotowiec.blogspot.com