Zmienić Świat...

Sztylet przebił serce pisarza Traci swą duszę do pisania Krew się wylewa Z ust słowa zabiera Ostatkiem siły pióro podnosi Swe myśli na papier przelewa Ku niebu wzrok kieruje Błaga nim ducha wyzionie Sztylet mu ciąży Zebrał siły i go wyjmuje 26.03.2016r.

Nudnymi ulicami miasta Podążam wszak Wiatr piaskiem czasem po oczach da Człowiek zapomina jak na imię ma Przyzwyczaja się do swej nieobecności Wszystko czego pragnie ,   czego chce spala się Lepiej byłoby gdyby nie było mnie Deszczowa chmura na niebie Nim wyciągnę ręce zapominam Nie ma mnie. 20.03.2016r.