Od – do nowa

Zapadła ciemność dookoła, wokół pusto tak,

lecz jasno od śniegu, ile diamentów na nim, które odbijają blask księżyca;

Jestem przy Tobie, chodź nie wiem czy dobrze robię,

i z niecierpliwością na jutro czekam, lecz troszkę się boję;

Ale przy Tobie źródło życia się uspokaja, a gdy

Cię nie ma, to szaleje i Twej obecności się domaga;

Wręcz mnie błaga, a ja posłuszny być muszę,

inaczej powietrza brakuje się duszę;               

Ten ogień kilkaset dni temu zapłoną,

a potem się zgasił – tak myślałem do tej pory,

bo w rzeczywistości w głębi potajemnie wciąż

się palił płomykiem słabym, by znowu teraz

zabłysnąć całą mocą swoją.

18.01.2013r.