Się nie odwracajcie

Stoi i patrzy, świadomy co się dzieje

Myślał, że wszystko może i nic mu

Nie stanie jako przeszkoda,

A jak już, to ją pokona i

Pójdzie dalej, nie wiedząc gdzie.

Stoi i patrzy, rozmyśla nad sobą

On już wie, że nic nie wie

On sam jest kimś obcym dla siebie

To zło czy dobro z reguły zwycięża

Trochę zagubiony, świadomy co się dzieje.

Tak stoi i patrzy bezczynnie, oczy swe

Wytęża i w głąb siebie zagląda

Kim jestem i czego chce?

Dlaczego tak jest i gdzie on jest?

Szuka odpowiedzi zawzięcie, bezskutecznie.

Stoi, patrzy i szuka bezlitośnie i uparcie,

Tu wciąż pytania nowe się nasuwają,

Czy jestem godny zaufania, albo może

Kawał zemnie skurwydrania?

Takie właśnie gnębią go pytania.

Stoi, rozmyśla nie wiedząc co się dzieje,

Mój kochany Boże, dlaczego o Tobie zapomniałem?

Pomyślał wtedy sobie, a odpowiedzi się wstydził

I tak jej nie ukryje,

Potem ze łzami się położył i zasną…

Światło nad światłami tak jasne, lecz przyjemne

Zobaczył, a w nim postać tak ludzką, cień się

Ukazał…

 - Gdzie ja jestem i kim Ty jesteś?

 - Synu, to ja Cię stworzyłem, nie lękaj się proszę.

Usłyszał głos męski, jakże miękki i dla uszu

przyjemny.

 - O mój Boże…

 - Tak, to ja, Ten który zna problemy Twoje.

Pomyślał czy to rzeczywistość czy jawa może,

Lecz uklęknął i usłyszał słowa: ,,Dlaczego o mnie

Zapomniałeś, hołdu mi nie oddawałeś, ani też

Zemną nie rozmawiałeś, nie odwracaj się ode mnie,

Odnajdź we mnie siebie…’’

Obudził się nagle, poznając siebie,

A swe problemy powierzył Jemu

I wykrzyczał nagle: ,,Ludzie się nie odwracajcie,

Swe problemy, prośby i pytania Jemu dajcie!’’

2.02.2013r.