O Karolino D.

-


Włosy blond, dziewczyna
Promyki słońca tam dom znajdują
Na rudo je kolorują
Policzki różowe, lekko się rumienią
Na twarzy drobne ziarenka piegów
W chaosie porozrzucane
Niebo błękitne w jej oczach
To wszystko razem – promienieje.

To wszystko, co z jej twarzy zapamiętałem
Nie raz, nie dwa na ulicy Cię mijałem
Za każdym razem tętno przyspieszało
Czy to miłość, czy zauroczenie zwykłe?
Obiecałem sobie, że podejdę do Ciebie
I delikatnie rozmowę zapłodnię
Nie znam Cię…

Wiem dodatkowo, Ty z tej samej ulicy jesteś
Znam to miejsce, który to dom?
O Karolino D., chyba to wiem
Wiem, że pragnę Ciebie
Nie wiem, jak to zrobię
Kiedy znów będę mógł zobaczyć Ciebie
Lecz gdy spotkam, nikomu już nie oddam.
8.07.2014r.

Komentarze

  1. Unknown26 lutego 2015 08:08

    Wreszcie trochę mniej smutku a dużo nadziei :)
    Wiersz bardzo mi się spodobał
    " Wiem, że pragnę Ciebie
    Nie wiem, jak to zrobię
    Kiedy znów będę mógł zobaczyć Ciebie
    Lecz gdy spotkam, nikomu już nie oddam."

    Ulubiony fragment. ;)

    OdpowiedzUsuń
  2. kkrnak27 lutego 2015 23:20

    Piekne i mój ulubiony fragment, to ten sam co Maryśki
    +
    ,,Na twarzy drobne ziarenka piegów
    W chaosie porozrzucane
    Niebo błękitne w jej oczach
    To wszystko razem – promienieje.''

    Promienieje, to moje serce, gdy to czytam :)
    /Kunegunda

    chodzmypopoecic.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Dziękuję za odwiedziny i komentarze.
Miłego dnia! :)

Popularne posty z tego bloga

***(Życie to rzeka)

-
Obraz
Życie to rzeka, a rzeka to życie, długa, kręta, niepozorna taka, rozwidleń w niej pełno, a koryto jedno, u niektórych płytka, czyli brak sensu, lecz nadejdzie dzień z ulewą i nada sensu, u niektórych znów głęboka, dna nie widać, a na dnie i tak jesteś, nic poza sobą nie widzisz. Życie to rzeka, czyli spokojne, ale miejscami jest bardzo rwące, groźne, czasem kamienisty potok, a krople się rozbijają o głazy, to płacz, cierpienie nasze, gdzie niegdzie dno piaszczyste, nie znaczy, że czyste, czasem mułu pełno, a glony wypływają na powierzchnie, a życie, nie życiem się staje. Życie to rzeka, którym intruz może manipulować, próbować bieg zmienić, trucizny dosypać, trzeba się wzburzyć, piane wytworzyć, tak by trwoga go ogarnęła, odczepił się od nas, wiem to nie jest łatwe… Życie to rzeka, ona życie daje, wszystkim wokół tyle radości rozdaje. I wreszcie życie to rzeka, które zawsze wodospadem jest zakończone, co dzień to bliżej niego jes
Czytaj więcej

Ruiny zamku w Bychawie #1

-
Obraz
Witajcie! Dziś zabieram Was na wycieczkę do ruin pięknego spichlerzu :) Trochę historii: Tak trochę na uboczu leży miejscowość Bychawa. Niewątpliwie atrakcją turystyczną tego niewielkiego miasteczka jest, a raczej są ruiny zamku . Prawdopodobnie został wybudowany w pierwszej połowie XVI wieku. Wielokrotnie zmieniał właścicieli i również wielokrotnie przebudowywany, aż z zamku stał się okazałym pałacem. Podupadł w wieku XIX i w roku 1888 został opuszczony. W okresie międzywojennym częściowo rozebrany (1934 - 1935). Zamek i jego ruiny nigdy nie były przedmiotem dokładnych badań archeologicznych. Dlatego jako ciekawostkę należy przyjąć fakt, że podczas oględzin znaleziono trzy gotyckie cegły co sugeruje, że w miejscu gdzie zamek powstał prawdopodobnie wcześniej znajdowały się mury o których istnieniu wspominają źródła z piętnastowiecznych dworów. Wszak początki Bychawy datowane są na wiek XII lub XIII.
Czytaj więcej